Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Ρινίσματα Ψυχής

Έφυγες και είσαι πια μακριά
χωρίς δικαιολογίες
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που βλέπεις στις ταινίες.
Τι να σου πω,τι να μου πεις
χάος η μοναξιά μου
λάθη που ξανασυγχωρείς
ακολουθεί η σκιά μου.
Γιατί αυτό;Γιατί εκεί;
Ρωτώ κι αναζητάω,
φαίνεται ψάχνεις να βρεις,
κάπου εκεί
παλιά ρινίσματα ψυχής.
Στα σεντόνια η μορφή σου
με καλεί διστακτικά
να της δώσω λίγη αγάπη
μα είμαι άδεια τελικά.
Στην ουσία δεν υπάρχεις,
ήσουνα περαστικός,
μου λεγες "δεν είμαι εκείνοι"
μα σε πρόδωσε ο καιρός.
Κρίμα για την ταλαιπωρία,
λόγια πολλά χωρίς ουσία,
δεν φταις εσύ,ούτε κι εγώ
φταίει η μοίρα και των δυό,
και τα αφήνω όλα πίσω
δεν αγαπώ και δεν μισώ,
όλα ήταν ένα ψέμα
δεν υπάρχει παρελθόν.

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Μνήμες στο πέρασμα σου

Υπάρχεις και με ακολουθείς,
στον ύπνο σου υπνοβατείς,
σε περάσματα ονείρου,
τον ήλιο σου ψάχνεις να βρεις.
Μη με κοιτάς και απορείς,
σε περιμένω εδώ να ρθεις,
σε πλήγωσα,με συγχωρείς
και άλλο πόνο δεν μπορείς.
Μικρή μπήκες στα βάσανα,
ο κόσμος σε ποθούσε,
τις χαρές ξεδίπλωνες
τις νύχτες περπατούσες.
Τώρα μεγάλη και σοφή,
δεν έχεις πια κουράγιο
να περιμένεις την στιγμή,
η ζωή σου σαν ναυάγιο.
Φύγε ομορφιά μου,
πέταξε,
μην ψάχνεις για την γη σου,
εσύ είσαι άγριο πουλί,
πετάω κι εγώ μαζί σου.
Για πάντα θα'μαι δίπλα σου
κι ας μη με θες καλή μου,
θα κάθομαι σε μια γωνιά
μόνο με την σιωπή μου.
Μην με κοιτάς και απορείς,
ξέρεις πως σ'αγαπάω,
λάθη κάνουμε οι πολλοί,
συγχώρεση ζητάω.
Το πρόσωπο σου σκέφτομαι,
μόνο χαμογελάω,
ματάκια όμορφα-έξυπνα,
μια αγκαλιά ζητάω.
Χαρά,ευτυχία και δύναμη
σου εύχομαι να έχεις,
σου αξίζουν τα καλύτερα
ανάγκη να μην έχεις.
Αγάπη να βρεις γύρω σου,
και δώσε,μην λυπάσαι
γι'αυτό κάθομαι δίπλα σου,
μόνο να μην φοβάσαι.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Άνοιξης παραλήρημα

Ψιχάλες σε σχήματα άχαρα
στο τζάμι μου προτρέχουν,
όνειρα και ποιήματα ξανά,
που νόημα δεν έχουν.

Σκέφτομαι πως να απογειωθώ
να χάσω το έδαφος μου,
κι ας μπω σε πλάνες του μυαλού
αρκεί να βρω το φως μου.
Μία απάντηση ζητώ,
χαρά να μου επιφέρει,
να σκέφτομαι την άνοιξη,
τις ομορφιές που φέρνει.
Ξάφνου,στο τζάκι μια φωνή
να θέλει να πει λόγια
αρχίζει να ζει,παίρνει πνοή
είναι ντυμένη φλόγα.
Μορφή παράξενη,
κοιτάζει απορημένη.
Κάθεται στο τζάκι μου,
κρασί κρατάει στο χέρι
μοιάζει με την θύελλα
που έφερε το αγέρι.
-Τι φοβάσαι πιο πολύ;
ρωτά η σκιά και μένει,
την ιστορία της να πει
κι ας είναι ειπωμένη.
-Φοβάμαι να δω τον ουρανό,
τη μοίρα μου να πιάσω,
σε ρίζες δέντρων να κρυφτώ,
τα άστρα να ξελογιάσω,
να ταξιδέψω,να χαθώ,
τον δρόμο μου να πάρω
να μοιάζω θάλασσα κι εγώ,
μόνη μου να σαλπάρω.
-Εύκολα πράγματα αυτά,
μου λέει χαιρέκακα η σκιά.
-Από που θέλεις να αρχίσεις,
να ζεις ολοκληρωτικά;
Μήπως ο κόσμος σας τριγύρω
σου έχει κόψει τα φτερά;
Ακίνητη έμεινα εγώ
φοβάμαι μη ξυπνήσω,
τα μάτια μου δακρύσανε
δεν θέλω να μιλήσω.
-Δεν είμαι όνειρο εγώ,
ούτε οφθαλμαπάτη,
είμαι ένας περαστικός,
που ήρθα να απαντήσω
σε αυτό που εσύ με ρώτησες,
προτού να σε γνωρίσω.
Θέλεις να μάθεις να πετάς,
το έδαφος να χάνεις,
ταξίδια να κάνεις μακρινά,
τον κόσμο σου να χάνεις.
Είναι απλό και εύκολο,
αν κάνεις ότι λέω,
σύντομα θα απογειωθείς
κι εγώ θα επιπλέω.
Κλείσε τα μάτια σου λοιπόν,
αρχίζει η ζωή σου,
θα βρεις τα μάτια της καρδιάς,
τις πόρτες της ψυχής σου.

Ξύπνησα μες τον ύπνο μου,
φως στο δωμάτιο μου,
ήρθε η άνοιξη και άργησα,
ας πάω στον πηγαιμό μου.

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Χάσιμο Χρόνου

Μωρό μου εμείς,
παίξαμε το παιχνίδι,
χάσαμε από κακή ζαριά
μείναμε στο σανίδι.

Τώρα κοιτάς και ψάχνεις ευκαιρία
να μπεις ξανά στο είναι μου
και στην ταλαιπωρία.
Δεν υπάρχει λόγος 
να ψάχνεις τα ηνία,
παίξαμε το παιχνίδι μας
μα χάθηκε η ουσία.

Λόγια πολλά 
και από πράξεις τίποτα
ξεμείναμε εδώ,
με βλέμματα άγρια και ύποπτα.
Τι να ζητήσω πια από εσένα?
Μόνο εσένα αγαπάς και είσαι στα χαμένα.

Παίξε λοιπόν για μια φορά ακόμη
εγώ όμως βαρέθηκα,
θα πιάσω το τιμόνι,
για άλλους συμπαίκτες πιο καλούς
θα ρίξω αυτά τα ζάρια
για να σε διώξω μακριά
κι ας είναι όλα άδεια.

Φοβήθηκες να μοιραστείς
βαρέθηκα να δίνω
χωρίς αντάλλαγμα ψυχής
χωρίς απόκρισμα τιμής
δεν ξαναπαίζω ρε μαζί σου
το παιχνίδι της ζωής.

Μωρό μου εμείς,
παίξαμε το παιχνίδι,
χάσαμε από κακή ζαριά
κι έμεινες μόνος στο ταξίδι.


Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Λευκό

Τι θα λεγες για μια στιγμή,
να ζήσουμε αιώνια;
Να σε κρατώ,να Σ'αγαπώ
να σε φιλώ,να σε κοιτώ,
όπως κοιτώ τα χιόνια.
Κάτασπρα όλα γύρω μας,
τα αστέρια μας ζηλεύουν
λευκή αγάπη σαν κι αυτή
που οι άνθρωποι γυρεύουν.
Γίναμε Ένα στο Εδώ,
γεννάμε Φως στο Τώρα
ζούμε την κάθε μας στιγμή,
μακριά από μας η μπόρα.
Όμορφα μάτια,γαλανά
σαν του ουρανού το χρώμα
με ταξιδεύουν σαν πουλιά
στου ονείρου μου την χώρα.
Παράδεισος ή άβυσσος;
Δεν ξέρω και φοβάμαι,
φοβάμαι μήπως αισθανθώ,
απ'το όνειρο ξυπνήσω,
σε χάσω από μέσα μου,
χωρίς να σε αγγίξω.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

23/08/2008

Χάθηκες.
Ήσουν στο πάντα,στο παντού και στο ποτέ.
Φοβήθηκες να δώσεις.
Φοβήθηκες να πάρεις.
Αμφισβήτησες τον εαυτό σου,του έδωσες την επιλογή
να σε αποκαλεί "χαμένο".
Δεν έζησες,δεν ήσουν,δεν υπήρχες.
Προσπαθείς να βρεις τον δρόμο σου
μέσα από χαοτικές πράξεις.
Νομίζεις πως έχεις κάτι,είσαι κάτι το διαφορετικό,μα και
τίποτα συγχρόνως.
Τι είσαι επιτέλους?
Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει,δημιουργείς ενοχές και αυταπάτες.
Δεν γνωρίζεις.
Φοβάσαι και το απολαμβάνεις περισσότερο.
Βυθίζεσαι σε πλάνες,
ψάχνεις κομμάτια σου παντού,μα τα χει πάρει ο άνεμος,
τα σκόρπισε στην θάλασσα,στον Νότο,στον Βορρά.
Έρημος πια,απέραντη η μοναξιά.
Διαβάζεις σκέψεις και πιστεύεις πως θα αντέξεις.
Μακάρι όλα να σου έρθουν θετικά
και να 'ναι σαν τ' αστέρια που κοιτάζω κάθε βράδυ.





Ξαπλωμένος στην πλαγιά στα χορτάρια τα ξανθιά
μία θλιβερή χαρά στην καρδιά μου έχει η ζωή
και στον ουρανό ψηλά χίλια ερωτηματικά σαν στρατιώτες νεκροί
όλοι οι πόλεμοι αυτοί όλοι οι ρόδινοι ανθοί θα χαθούν σαν πουλιά
σε μια πέτρινη ερημιά και θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά

Θα γυρίσω στο νου όταν θα 'χουν γκρεμιστεί όσα φτιάξαμε μαζί
μία κόκκινη αυγή
πόσο αδύναμη είναι η γη πότε θα ελευθερωθεί η πικρή ομορφιά
μες σε πέλαγα βαθιά
ναι θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά

Ξεθωριάζει η γραφή
κι οι ασφόδελοι εκεί τα ονόματα φιλούν και οι άγγελοι ξυπνούν
στη χρονιά που θα ρθει μία νιότη άγουρη σημαδεύει μπροστά
είχα τόσα ιδανικά
και θα μείνω μοναχός στη χρυσή λοφοσειρά.

Εκεί που τελειώνει η μοναξιά

Το βήμα σου είναι γρήγορο,
ακολουθεί η σκέψη
εκείνον έχεις στο μυαλό
κι εκείνος ούτε λέξη.
Μη προσπαθείς να αγαπηθείς
αγάπη υπάρχει ήδη
εκεί κοντά σου θα την βρεις
σε εκείνο το ταξίδι.
Λόγια, ρυθμοί και μουσικές
απόψε ερωτεύσου
την ίδια σου την ομορφιά 
κάτσε και ονειρέψου
Κανείς δεν είναι κανενός
σου είπε μια φίλη
την κοίταξες,το σκέφτηκες
και πέρασες την πύλη.
Νιώθεις ελεύθερη ξανά
να κάνεις την ζωή σου
χωρίς φραγμούς και όρια
να δεις και την Ψυχή σου.

Αγαπημένο



Περιμένοντας την αναμονή να αναμείνει
βρήκαμε τους εαυτούς μας κι έχουμε δυό τρεις φίλοι απομείνει
κι εκεί που μέχρι κι η ζωή ξεδίνει
είπαμε να μην ξεδώσουμε να δούμε τι θα γίνει.
Σεισμός και σκοτοδίνη, φως κι απέραντη γαλήνη
με πιάνει η μοίρα από το χέρι και αμέσως με αφήνει.
Τροχιές γύρω απ'τον εαυτό μου κι ο εαυτός μου γύρω απ'τις τροχιές
οι αμαρτίες τόσο λίγες μα τόσο πολλές
λες και θες να ξαναζήσεις τα πράγματα όλα απ'την αρχή
κι από την άλλη τίποτα μην σβήσεις γιατί δεν θα'σουνα εσύ
τί θα κάνω, που θα πάω, θα πετύχω τελικά;
τί με νοιάζει τι θα γίνει, γιατί είναι όλα δανεικά;
τί χαρίζεται, τί αποκτάται, τι συμβαίνει στην καρδιά;
τί υπάρχει στο κεφάλι, ποιός τα σκέφτεται όλα αυτά;
Και αν εγώ, και αν εσύ, και αν όλοι μαζί;
κι αν κανείς μας δεν υπάρχει, κι αν υπάρχει αλλού ζωή;
Σημασία καμιά δεν έχει έξω βγες έχει γιορτή
ξεπροβάλλει ρε ο ήλιος, ξύπνα ήρθε το πρωί.